Door de aanhoudende droogte laten de bomen hun bladeren al sinds begin augustus vallen — en inmiddels ook hun onrijpe vruchten.
Te vroeg?
In onze ogen misschien wel, want de kalender zegt dat de herfst nog niet officieel begonnen is.
Maar bomen volgen geen agenda. Ze kijken niet op de klok.
Ze bewegen mee met wat is.
De bomen weten instinctief wat ze moeten doen. Ze laten los wanneer het nodig is, niet omdat het gepland staat, maar omdat hun levensenergie daarom vraagt.
De gevallen bladeren vormen een beschermende deken over de wortels, een zachte zorg voor hun fundament.
Door los te laten, behouden de bomen hun kracht.
Ze beschermen zichzelf tegen uitputting, tegen stilstand — tegen afsterven.
Loslaten is niets anders dan het accepteren van de situatie zoals die is.
Een diepe les, die de bomen ons zonder woorden voorleven.
Misschien is het goed om daar, als mens, soms even bij stil te staan.